مرد نکو نام نمیرد هرگز , مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

خبر فوت آیت الله منتظری غیر منتظره بود او که با صلابت بارها در ماههای اخیر با جراید مصاحبه کرده بود و نامه های طولا در تقبیح سرکوب معترضان نوشته بود ظاهرا سرزنده و قادر به دنبال کردن اخبار سیاسی بود. وی بالمآل به رهبر معنوی جنبش سبز تبدیل شده بود.
مرحوم طالقانی و منتظری پدران معنوی جنبش حق طلب مردم ایران در مبارزه علیه رژیم ستم شاهی بودند. هر دو این بزرگواران رهبران بومی مبارزه با استبداد بودند. دین دار بودند و زبان مردم کوچه بازار را می دانستند. با استناد به سنت نبوی و حدیث و قرآن حاکمان ظالم را انظار و تبشیر می دادند. هر دو سابقه زندان و شکنجه در زندانهای شاه را داشتند اما بخت با مرحوم طالقانی یار بود که او چند ماهی پس از پیروزی انقلاب درگذشت و مرگ و شکنجه و تبعید بسیاری از یاران پیشین را ندید.اما مرحوم منتظری که خود از بنیان گذاران نظریه ولایت فقیه بود توانست نتیجه عملی قانون اساسی را که در تصویب آن نقش داشت را به عینه ببیند. فرزند او به شهادت رسید;بستگان او در همین حکومت اسلامی اعدام شدند, رهبر انقلاب آیت الله خمینی از او رو گردان شد و او در برابر تصمیمی سخت قرار گرفت. سکوت و در قدرت ماندن یا اعتراض و ترد شدن از جانب دوستان سابق از جمله آیت الله خمینی و حلقه رهبران جوان تر نظام.
منتظری راهی را که حق می دانست را انتخاب نمود و به اعدام مخالفان رژیم اعتراض نمود. نتیجه این اعتراض عزل او از نیابت رهبری بود. در دوران خامنه ایی انتقادات صریح او منجر به حبس خانگی و سالها فشار گویا خللی در اراده او به وجود نیاورد. او خود می گفت نه به دنبال مقام و رهبر شدن بودم و نه آرزویی دارم.
به قول بابک مینا منتظری قهرمان عصر زوال قهرمانان بود. قهرمانی که یک تنه نقش یک رهبر دینی معترض را به رغم حبس خانگی و فشار و تهدیدهای حاکمیت اجرا کرد. وی بارها رفتارها و سیاستهای علی خامنه ایی را مورد نقدر قرار داد.
از جملات ارزشمند او که در خاطره ها خواهد ماند مخالفت صریح او با نظر رهبر و تقسیم ملت ایران به خودی و غیر خودی است .او می گفت:
مردم همه خودیند و همه صاحب این دین و سرزمین
این مطلب را نه از سر دینداری و ادای احترام به یک مرجع شیعه می نویسم بلکه هدفم ادای احترام به پیر مردی است که در خانه خود در قم نشسته بود و شهامت نقد گذشته خود را داشت.

وقتی مصاحبه حسن نصر الله رهبر حزب الله را دیدم که از آغاز جنگ علیه اسرائیل ابراز پشیمانی کرده به صداقت او درود فرستادم و آرزو کردم که ای کاش اهل سیاست در ایران هم چنین شجاعتی داشتند.نمونه این نوع صداقت و نقد گذشته را می توان در مصاحبه های منتظری یافت.
آیت الله منتظری در پاسخ به این سوال که او زمانی از اشغال سفارت آمریکا حمایت می کرده اما بعدا آن را اشتباه توصیف کرده گفت که آن اقدام هم به لحاظ عواقب و هم به لحاظ اصول بین المللی کار اشتباهی بوده است.
وی درباره مساله اشغال سفارت آمریکا نوشت: "اشغال سفارت آمریکا در بدو پیروزی انقلاب که مورد حمایت اکثر اقشار انقلابی و مرحوم امام خمینی بود، مورد تایید این جانب نیز بود؛ ولی با آن عوارض منفى و حساسيت شديدى كه بين مردم آمريكا به وجود آورد كه هنوز آثار آن باقى است، معلوم شد كه كار درستى نبوده، و اصولا سفارت يك كشور به منزله جزئى از آن كشور است، و كشورى كه در حال جنگ رسمى با ما نبود اشغال سفارت آن به منزله اعلان جنگ با آن كشور است و كار صحيحى نمى باشد. از قرار اطلاع بعضى از جوانان انقلابى و متعهدى كه متصدى اين كار بودند نيز اشتباه بودن آن را قبول دارند."
او همچنین در پاسخ کسانی که می گویند حفظ نظام از اوجب واجبات است می گفت: حفظ نظام نباید با اقدامات ضد اسلامی همراه باشد.
زندگی پر فراز و قرود او را نمی توان در این چند سطر بیان کرد . این نوشته احساس شخصی و ارادتی است که نسبت به ایشان داشتم.
دیشب مجاهد راه آزادی همان پی مرد نجف آبادی از میان ما رفت. فقدان او که رهبری مردمی بود و در دل ها جا داشت جبران ناپذیر است.


من بخت درک مهضر مرحوم منتظری را نداشتم.آشنایی من با ایشان بر می گردد به جلسات محسن کدیور در جلسات تفسیر قرآن در جبهه مشارکت و آشنایی با نوه ایشان که دانشجوی حقوق و عضو انجمن اسلامی بودند.من که در خانواده سکولاری بزرگ شده بودم نگاه مثبتی به ملایان و رهبران اولیه انقلاب اسلامی نداشتم.درگیری های منتظری و رهبری را هم دعوای نعمتی و حیدری و درون گفتمانی می دانستم و باور نداشتم که سود و ضرری به حال مردم کوچه و بازار داشته باشد.دوست خوبم امین بزرگین بیش از هر کس من را با شخصیت مبارز منتظری آشنا نمود